Zweverige spelletjes en culturele lessen

Hallo allemaal! Wat krijg ik toch altijd leuke reacties op mijn blogs, dankjulliewel voor de support. Dit helpt me om trouw te blijven schrijven, ook al ben ik nu helemaal kapot en vallen mijn ogen bij a dicht. En dat is eigenlijk ook geen wonder na gisteren en vandaag..

Vrijdagochtend was er voor alle vrijwilligers een speciaal project georganiseerd. We gingen een ochtendje meehelpen met de organisatie Greenpop. Zij maken de lokale bevolking bewust van hoe je energie het best kunt maken en gebruiken, dus is erg waardevol voor deze samenleving waarbij energie en elektriciteit erg schaars is. Ook planten zij bomen en recyclen ze oude materialen. We kwamen om 08.15 aan op Linda farm, waar het allemaal zou gebeuren. Er leefden verschillende families op de farm met vooral veel jonge kinderen. In de tijd dat we moesten wachten op de mensen van Greenpop konden we heerlijk spelen met de kinderen en vermaakten we ons best. Uiteindelijk na minstens een uur arriveerden (African time..) de Greenpop-vrijwilligers in een immense bus waarvan ik me afvraag hoe ze dat in godsnaam hebben gefinancierd. We waren al een beetje voorbereid dat de vrijwilligers hippie-trekjes hadden maar dat het zó erg zou zijn had ik niet verwacht. Voordat we begonnen met het écht nuttige werk moesten we met z'n allen in een kring staan en kreeg iedereen een kindje toegewezen voor die ochtend die ook in de werkzaamheden werd betrokken.

We speelden 'spelletjes' waarvan de bedoeling was dat we verbonden met elkaar zouden raken en dat we de energieën voelden (?). "Voel de kleine handjes van het kindje in je hand, voel hun energie, besef je dat wij het zo goed hebben, dit is de toekomst, voel de toekomst in je handen...". Like, really? Dit gedeelte was me allemaal te zweverig. In het uur (!) dat we de spelletjes hadden gespeeld had ik allang 5 patiënten kunnen bezoeken bij home based care of 5 bomen kunnen planten, het is maar waar je prioriteit ligt. Eind goed al goed, ik heb een sinaasappelboom geplant met mijn groepje en vooral erg genoten van de heerlijke kids waarmee we mochten werken. Soms voelde ik mezelf haast een boom omdat er zoveel in ons geklommen werd maar het was geweldig!

In de middag was er ook iets speciaals georganiseerd: cultural day. Toen we terug kwamen van de ochtend activiteit kregen we een lunch voorgeschoteld met traditionele Zambiaanse gerechten. Dit was onder andere nshima (een soort bol rijst), gedroogde visjes, gedroogde rupsen, oker, kip en zoete aardappel. Na deze bijzondere en lekkere lunch gingen we met zijn allen bij elkaar zitten en vertelde Memory, een medewerkster van African impact, ons over de Zambiaanse cultuur. Zo vertelde ze dat er nog steeds een ritueel plaats vindt waarbij meisjes in de leeftijd van 8 tot 12 voor 8 maanden op een soort kamp worden gestuurd waarbij ze leren hoe ze een vrouw moeten worden. Vaak staat er aan het eind van deze tijd ook een (veel oudere) man klaar waarmee het meisje meteen in het huwelijksbootje kan stappen.. schokerend. Ook is het, zoals ik al in mijn vorige blog schreef, toegestaan voor een man om meerdere vrouwen te hebben. Daarnaast zijn er ook nog steeds veel mensen die geloven in de traditionele dokters. Hier kun je niet alleen heen wanneer je ziek bent, maar ook als je relatie niet goed loopt of als je rijk wil worden. Om rijk te worden kan het zo zijn dat hij tegen je zegt dat je elke nacht naakt een rondje door het huis moet lopen of andere gekke dingen moet doen. Deze hilarische voorbeelden leverden leuke momenten op tijdens onze 'inwijding' in de Zambiaanse cultuur. Ook was er gelegenheid voor vragen en dit was een uitstekende kans voor mij om te vragen hoe het nou zit met het betalen van educatie hier. De overheid pretendeert dat dit gratis is, maar na de basisschool is dit dus niet meer het geval. Ook het basisonderwijs is niet volledig gratis. Het schoolgeld voor een jaar in een community school is 100 kwacha en in een government school 350 kwacha. Ik moet zeggen dat ik toen toch wel echt schrok. Ik heb meer dan 1000 kwacha betaald voor alleen mijn bungeejump, en er zijn nog steeds kinderen die niet naar school gaan omdat ze de 100 kwacha niet kunnen veroorleven?! Zo, dit zet alles weer even in perspectief. Ik mag zelfs niet een beetje klagen. En weet je? Dat is wat wij de héle tijd doen in onze Westerse wereld: "Het is te koud, het is te warm, ik vind het eten niet lekker, ik heb te weinig kleren, het internet ligt eruit..", en ga zo maar door. Als je erop gaat letten is het ongelooflijk hoeveel wij klagen. En waarom? Ik denkna dat de mensen hier meer recht hebben om te klagen dan wij en guess what? Ik heb nog niemand hier ooit horen klagen. Daar kunnen wij een voorbeeld aan nemen!

Na al deze interessante en soms confronterende feiten moesten we naar buiten gaan. Buiten stonden een paar mannen van de staff klaar met djembés en gingen de vrouwen met ons dansen en zingen. Hoewel ik me niet heel erg op mijn gemak voelde tussen de soepel dansende, zwarte vrouwen met mijn houterige manier van bewegen, was dit super om te hebben meegemaakt.

En het bleef niet bij deze dans die ik zag deze dag. Na happy hour in de backpackers bar (lees: veel drank voor weinig geld), gingen we naar Fez bar een eindje verderop. Naast toeristen waren er vooral veel locals en ik heb dan ook goede gesprekken met enkele van hen gehad. Zo sprak ik met een man en vroeg ik hoe hij dacht over de mensen uit het Westen die hier vrijwilligerswerk komen doen. Hij zei: "Ik vind het geweldig dat jullie hierheen komen voor de verschillende projecten maar er is één ding dat ik niet snap: waarom komen hier mensen naartoe om bomen te planten?! We zijn echt niet gek hoor, we weten heus wel zelf hoe dat moet.".
En met deze geweldige uitspraak, waarin ik hem voor 100% gelijk gaf, was mijn dag rond.

Vanochtend werden we, na een kort nachtje en iets teveel Zambiaanse vodka, om 07.45 opgehaald om te gaan white water raften op de wilde Zambezi rivier. Wat een geweldige en super spannende ervaring was dit! Er waren 15 stroomversnellingen die varieerden in level 1 t/m 5, en ik kan je vertellen dat level 5 heftig was! We konden kiezen of de boot zou omslaan ja of nee en gelukkig wilde de rest of mijn team ook niet. Ik hou van adrenaline maar niet van het gevoel om bijna te verzuipen. Ook hadden was er een optie om de boot ergens aan de kant te leggen om vanaf daar een rots op te klimmen en vervolgens 8 meter naar beneden te springen in het water. Dit kon ik natuurlijk niet aan me voorbij laten gaan, maar de klap op het water viel toch een beetje tegen. Toen we terug waren van het raften door de prachtige natuur, kregen we nog een lunch en konden we daarna eindelijk naar huis om een warme douche te nemen en.. te slapen! Vanavond hadden we nog een barbeque en nu ga ik hopelijk bijna slapen. Morgen om 06.00 op! En waarvoor..? Dat bewaar ik voor mijn volgende blog (oeh spannende cliffhanger en zo..)!

Liefs!