Mijn eerste werkdag

Hello there! Hierbij een blog over mijn introductiedag en mijn eerste echte werkdag..

Dinsdag begon mijn introductie om 08.00 en werd me het een en ander uitgelegd over wat me te wachten stond bij mijn project. Het was enorm veel informatie, maar het was te doen. Ook kreeg ik informatie over de meest voorkomende ziektes hier: HIV/Aids, TBC, malaria, diabetes en hoge bloeddruk. Toen ik over de laatste twee hoorde was ik toch wel verbaasd. Ik dacht dat dat meer welvaartsziekten waren. Er is echter een goede verklaring voor: een doorsnee familie gebruikt hier per maand 1 kilo zout. Daar zouden wij nog geen jaar over doen. Dat verklaart dus een hoop.
1 op de 3 mensen in Livingstone is HIV-positief, een shocking hoog aantal dus! Dinsdagavond zijn we met een paar van de vrijwilligers gaan volleyballen met de locals. Dit waren een stuk of 20 jongens van rond de 20 jaar. Wanneer 1/3e HIV-positief is betekent dit dus dat ongeveer 6 jongens besmet zijn. Er rust nog steeds een groot taboe op HIV hier, maar het wordt nu ook gezien als iets dat bij het leven hoort. De vele campagnes slaan daarom moeilijk aan. HIV is, naast onbeschermde seks ook overdraagbaar van moeder op kind maar ook door borstvoeding overdraagbaar. Wanneer de moeder de HIV-remmers tijdens de zwangerschap goed inneemt, wordt de kans op de overdracht verminderd van 45% naar 5%! Het probleem is echter dat wanneer het kind gezond geboren is, het kind borstvoeding krijgt omdat de moeder geen geld heeft voor voedsel voor de baby. Op deze manier ben je dus weer terug bij af.. erg heftig.

Vandaag begon mijn eerste 'werkdag'. Vanochtend ging ik samen met Linn naar een kliniek in Libuyu. Livingstone is opgedeeld in ongeveer 18 delen met elk een eigen kliniek. Verder bevat Livingstone één ziekenhuis. Alleen het ziekenhuis heeft dokters in dienst, de klinieken vaak alleen maar zusters. Voordat de mensen in de kliniek naar de 'nurse practitioner' (hoger dan de zuster, lager dan de dokter; 1 per kliniek) mogen moet eerst de bloeddruk en temperatuur gemeten worden. Dit was de taak van Linn en mij. In 3,5 uur hebben we 40 patiënten gezien die allemaal naar de die ene 'dokter' moeten. Je kunt je dus voorstellen dat de werkdruk erg hoog ligt. Verder hadden we ook geen goed werkende materialen tot onze beschikking en zelfs de alcohol om de instrumenten mee schoon te maken was al twee maanden niet op voorraad..

In de middag had ik het project YCTC. Hierbij komen kinderen van alle leeftijden bij elkaar om te sporten, spelletjes te doen, enz. Er waren een paar meisjes die erg graag wilden lezen en die erg leergierig waren terwijl ze ook konden spelen, indrukwekkend. Ik sprak met een meisje van 12 en ik vroeg naar haar thuissituatie. Ze vertelde me dat haar beide ouders zijn overleden en dat de oudste broer het hele gezin van 6 kinderen opvoedt. Ik kon mijn tranen gelukkig inhouden.. maar wauw wat een verschil met Nederland. De gemiddelde leeftijdsverwachting is hier 35(!).
Wat me verder opvalt is dat iedereen zo trots is op hun eigen land! Niemand zou hier ooit weg willen en ze raden ons aan hier ook te komen wonen (misschien ga ik dat wel doen pap hahaha.. okee grapje).

Er is wel een ding dat me een beetje dwarszit. Wanneer wij als blanke vrijwilligers (muzungu in het Zambiaans) in het busje worden vervoerd naar ons project en uitstappen te midden van alle locals, voel ik me toch een beetje opgelaten. Alsof wij als blank 'leger' wel even komen vertellen hoe het moet en hun wereld beter maken. Mensen hier zijn niet meer of minder dan wij zijn dus is dan alleen het feit dat wij rijker zijn de reden dat wij ook beter weten hoe het moet? Don't think so.. De kids vinden het geweldig als we komen maar ik heb het idee dat vooral de jong-volwassenen denken: 'Waarom zijn jullie hier? Het is ons land, we kunnen het best zelf.'
Of dit ook echt het geval is daar zal ik de komende weken hopelijk achterkomen.
Voor nu ga ik lekker slapen want morgen gaat de wekker weer om 06.45! Welterusten xx
Er is wel een ding dat me een beetje dwarszit. Wanneer wij als blanke vrijwilligers (muzungu in het Zambiaans) in het busje worden vervoerd naar ons project en uitstappen te midden van alle locals, voel ik me toch een beetje opgelaten. Alsof wij als blank 'leger' wel even komen vertellen hoe het moet en hun wereld beter maken. Mensen hier zijn niet meer of minder dan wij zijn dus is dan alleen het feit dat wij rijker zijn de reden dat wij ook beter weten hoe het moet? Don't think so.. De kids vinden het geweldig als we komen maar ik heb het idee dat vooral de jong-volwassenen denken: waarom zijn jullie hier? Het is ons land, we kunnen het best zelf. Of dit ook echt het geval is daar zal ik de komende weken hopelijk achterkomen.
Voor nu ga ik lekker slapen want morgen gaat de wekker weer om 06.45! Welterusten xx