Vieze wonden en wonderschone glimlachen

Vandaag had ik nogal moeite met opstaan.. het is nog een beetje wennen aan de tijden. Vanochtend had ik het project Maramba Home Based Care (MHBC). Bij home based care ga je langs huizen van mensen die niet zelf naar de kliniek kunnen komen. Carolyn, Linn en ik waren de drie vrijwilligers en Benny en Phillip zijn de zogenaamde caregivers die ons langs de huizen leiden en die vertalen. Vanochtend hebben we zes patiënten gezien waarvan er twee waren die grote indruk op me hebben gemaakt. De ene patiënt was een meisje van 11 die HIV-positief is. Ze zag er ziek en gedeprimeerd uit. Ze had een cyste onder haar arm waar wij helaas zelf niks aan konden doen. Het enige dat wij kunnen doen is wonden verzorgen en paracetamol, ibuprofen en vitaminepillen geven. Voor de andere dingen kunnen wij ze doorverwijzen naar de kliniek of het ziekenhuis. De moeder van het meisje was overleden aan HIV en haar oma was zelf ook niet op en top gezond.
De tweede patiënt die me erg schokte was de overgrootmoeder van het meisje. Zij was bedlegerig dus we moesten het huisje binnen. Normaal komen de mensen naar buiten en zorgen dat de gasten een stoel hebben, en wanneer er niet genoeg zijn, gaan ze zelf op de grond zitten. Toen we binnen kwamen zagen we een erg ziek uitziende en magere vrouw in bed. Ze had verschrikkelijke groene en rode uitslag over haar hele lichaam met grote blaren overal. Dit had ze al voor ruim twee maanden! In al die tijd had ze, ondanks de enorme pijn, geen dokter gezien omdat ze geen geld had voor de taxi (omgerekend 7 euro). Ze moest een enorme pijn hebben gezien de wonden, dus wij hebben haar rit naar het ziekenhuis betaald. Dit was een erg heftige ervaring!

Als je mijn verhalen zo leest lijkt het of het allemaal slecht is hier, maar dat is het absoluut niet! De mensen leven hier erg vredig en relaxed met elkaar en veel mensen lijken tevreden. Ze weten vaak natuurlijk ook niet beter. De relaxedheid zie je ook terug in het verkeer: op de onverharde wegen wordt meestal maar 15 km/h gereden (mede door de slechte kwaliteit; als je wagenziek bent kun je beter niet over deze wegen rijden). Op de verharde wegen ligt de snelheid rond de 40/50 km/h. Er rijden niet heel veel auto's maar bijna iedereen loopt langs de wegen.
Vanmiddag was ik ingedeeld bij de reading club in Linda primary school. Hierbij gingen we een groep kids van rond de 8 jaar Engels leren lezen en schrijven door middel van spelletjes en opdrachten. Wat een heerlijke onbezorgde middag en wat waren de kinderen lief! Zodra ik mijn camera tevoorschijn haalde vonden ze dat geweldig dus hierbij post ik ook een paar foto's van de kinderen.

Vanavond zijn we met een aantal mensen naar de Victoria falls (1 van de 7 wereldwonderen!) gegaan. Wauw dit was super imdrukwekkend! Het was helemaal donker en omdat het volle maan was, zag je een regenboog over de watervallen.

Toen ik terug kwam van de watervallen bleef ik hangen bij de security mannen aan de poort. We hebben met z'n 5en een uur lang hele goede gesprekken gehad. Ik stelde hen vragen over hun cultuur en denkwijze en andersom. Ik legde ze mijn dilemma voor waarover ik schreef in mijn vorige blog. Ze zeiden dat ze erg blij waren met de vrijwilligers en dat ze het knap vinden wat we doen. Ze zeiden: misschien kun je niet per se direct een verschil maken hier maar wel indirect door je kennis te delen met de mensen in het westen en indirect dus wel invloed uitoefenen. Dit vond ik een erg goed punt. Ik hoop dat dit is wat ik in ieder geval kan bereiken: jullie op de hoogte brengen van de situatie hier en dat het niet alleen is dat wat ze in de zielige reclamespotjes laten zien.
Als jullie nog vragen hebben die ik hier kan stellen, let me know! Ik stel ze graag.

Zaterdag op z'n vroegst zal ik mijn volgende blog schrijven want morgen ga ik op safari in Chobe, Botswana! Ik ga meer van dit prachtige continent zien, exciting!

Liefs xx