Symbool van vooruitgang

Hellooo! How's life out there?
Ik praat hier praktisch alleen maar Engels, gevolg: alle dingen die in me opkomen waarover ik wil schrijven zijn in het Engels. Wanneer ik bel met het thuisfront komen er soms dan ook grappige dingen uit, zoals: 'serieusly?'. Wat echter wel een voordeel is, is dat mijn Engels met de dag vooruit gaat. Misschien kan mijn ex Engels lerares mevrouw Rappange dan toch trots op me zijn.. haha!

Okay, na dit korte intermezzo kan ik beginnen aan mijn verhaal over hoe de afgelopen twee dagen waren..

Gisterochtend was ik met Linn en Mehak ingedeeld in Libuyu clinic. Aangezien we met z'n drieën waren en je normaal met twee wordt ingedeeld, besloten we te vragen of we mee mochten kijken met de clinical officer. Dit resulteerde in een systeem waarbij we rouleerden over drie verschillende dingen: medicijnen inpakken in de apotheek, baby's wegen en meekijken met de clinical officer. Ik begon met het inpakken van medicijnen. Dit leek in het begin saai werk maar het bleek best therapeutisch te werken. Ook had ik gelukkig gezelschap van Morris (spreek uit als: Maurice). Op de een of andere manier zijn de mannen hier altijd geïnteresseerd in of we een vriendje hebben. Toen hij dat vroeg en ik dezelfde vraag aan hem stelde, waarop hij zei dat hij verloofd was, was ik een soort van opgelucht. Totdat ik me realiseerde dat het hier voor mannen toegestaan is om met meerdere vrouwen te trouwen en hij me daarna toevoegde op Facebook en mijn foto's ging liken.. Hmm.

Nadat ik mijn eerste 'ronde' had gehad, ging ik buiten baby's wegen. Dit deed ik samen met Abigail, een verpleegster in opleiding die als stage werkte in Libuyu clinic. Ik had goede gesprekken met haar en ik vertelde dat ik van Zambia ben gaan houden in zo'n korte tijd en dat het zo anders was dan thuis. Echter onderbrak ze mijn lofzang over haar geboorteland door te vertellen dat er nog veel gedaan moet worden om Zambia beter te maken. Zo vertelde ze dat er enorm veel corruptie is en dat je de middelbare school en verdere opleiding uit eigen zak moet betalen. Er zijn echter heel veel jongeren die dit niet kunnen betalen. Het gevolg voor de meisjes hier is dat ze als enige toekomstperspectief trouwen en kinderen krijgen hebben. Het is dus geen wonder dat er hier zoveel jonge moeders zijn. Ook vertelde ze dat hier geen ruimte is om talenten te ontwikkelen. Er zijn bijvoorbeeld geen scholen waar je kunt worden opgeleid tot bijvoorbeeld muzikant, kunstenaar of sporter. Zo zonde want er zijn zoveel talenten hier!

Mijn observatie bij de clinical officer viel een beetje tegen. Hij praatte met de patiënt in de lokale taal en vertaalde slechts enkele delen. Er waren eigenlijk niet eens veel delen te vertalen want het 'gesprek' bestond uit ongeveer 3 vragen en duurde maximaal 2 minuten per persoon. Zo anders dan wij het leren in Nederland! Elke patiënt werd daarnaast ook weggestuurd met een recept voor paracetamol of antibiotica. Soms een beetje een verspilling van medicijnen!

Gistermiddag was het voor ons als medische vrijwilligers administratie time, jeeej! De opdracht was om alle mappen voor home based care (stuk of 12) te reorganiseren en bij te vullen. Elk gebied in Livingstone heeft zijn eigen map waarin de bevindingen en acties van vorige bezoeken zijn geregistreerd per patiënt. Je kunt het dus zien als een handgeschreven database per gebied. We dachten dat we dit werk wel 'eventjes' konden doen. Helaas duurde het in totaal meer dan 2 uur voordat we klaar waren. Het voordeel was echter wel dat we het werk konden doen in de heerlijke Afrikaanse zon aan het zwembad.

En gisteravond was het dan zover.. Nederland speelde de wedstrijd tegen Australië. Liz en ik zaten beiden om stipt 18.00 in onze slaapzak buiten voor de tv, met vlaggetjes op onze wangen, om de wedstrijd te zien. We hadden zelfs de service dat Gabriël en Luca ons onze spaghetti bolognese (hmmm) kwamen brengen zodat we ons avondeten konden nuttigen tijdens deze super spannende wedstrijd. Gelukkig eindigde deze avond heerlijk met een 3-2 overwinning en een ticket voor de volgende ronde. Ik ben trots op Nederland!

Vanochtend was het weer home based care time, in Maramba. We hebben ongeveer zo'n 8 patiënten gezien, waarvan er een paar bij waren die we ook de vorige keren hebben bezocht. Eindelijk was ik in staat om de bloeddruk te meten! Ik heb hier namelijk geoefend om mezelf omdat ik het op school nooit echt goed geleerd. Het voelde toch wel heel slecht dat ik deze simpele handeling als medisch student niet kon uitvoeren. Daarentegen kan ik dan wel weer bloedprikken, wat het overgrote deel van de eerstejaars niet kan..!
We bezochten de vrouw die vorige week nog in bed lag met verschrikkelijke uitslag over haar hele lichaam. Toen we in de tuin kwamen lagen de meubels en spullen die eerst in het huis stonden, in de tuin en was het een drukte van jewelste. Er waren mensen grote hoeveelheden eten aan het koken en anderen waren in het huis aan het schoonmaken. Het zag er gezellig uit, maar het was helaas niet bedoeld voor een gezellige gelegenheid: de vrouw was overleden. Het ritueel is dan dat er veel eten wordt gemaakt voor de nabestaanden en het hele huis wordt schoongemaakt en opnieuw wordt ingericht. Helaas mocht ik van de buurvrouw alleen een foto maken van dit waanzinnige ritueel als ik haar zou betalen, maar ik had geen geld bij me dus dat was geen optie.

Op onze weg terug naar huis werden ze zowaar aangehouden omdat we 'te hard reden. Er stond een politie agent die met een lasergun de snelheid van de auto's stond te meten. Het was echter wel heel verdacht dat elke auto van de weg werd gehaald en we hadden het sterke vermoeden dat elke ato 17 km/h te hard reed. Toeval? Of was het misschien een 'speelgoed' lasergun en was er corruptie in het spel...?

Vanmiddag was ik in eerste instantie uitgenodigd door Lee, een jongen van de volleybal, om met hem muziek te komen maken op zijn school. Hij is erg veel bezig met muziek en hij is ongelooflijk goed! Jammer genoeg was ook hij van de African time: op het moment dat we hadden afgesproken kreeg ik een berichtje en was ik ondertussen al op mijn project gearriveerd. Erg jammer, maar toch had ik mijn afternoon project voor geen goud willen missen. Ik ging samen met David naar de adult literacy club. Hierbij krijgen volwassenen les in het lezen en schrijven van Engels. Toen we aankwamen was er maar één leerling komen opdagen: Isaac. Isaac is een man van middelbare leeftijd en komt élke les trouw opdagen. Deze man was zo gemotiveerd, zo aandoenlijk en zo lief dat ik toch wel tranen in mijn ogen kreeg toen ik hem zo geconcentreerd zag werken. Ik heb dan ook niet voor niks gevraagd of ik een stukje over hem mocht schrijven en daarvoor een foto met hem mocht. In mijn opzicht is hij het voorbeeld van de vooruitgang in Zambia! Het willen leren en het willen bereiken van dingen is zo belangrijk. Dit is de basis van vooruitgang. Chapeau Isaac!

Toen ik vanavond thuis kwam van het dessert dat we hadden gegeten bij een Italiaan verderop, werd ik staande gehouden door dezelfde security mannen als waarmee ik vorige week zulke goede gesprekken had gehad. Ze vroegen of ik morgenavond weer bij ze wilde komen zitten bij het kampvuur voor meer interessante en filosofische gesprekken. Ik heb toegezegd dus ik hoop dat ik in mijn volgende blog weer een paar interessante gedachtegangen kan evalueren.

Liefs xx