Happy moments

Na de heftige gebeurtenissen op maandag voelde het gisteren en vandaag als stilte na de storm met heel veel happy moments! Maandag zijn er weer drie nieuwe vrijwilligers aangekomen, waarvan er twee zijn die bij het medische project komen helpen.

Dinsdagochtend ging ik met Linn naar home based care in Ngwenya. We werden begeleid door caregiver Brave en door een vrouw die ons langs de huisjes leidde. Als eerste zagen we een kindje die, toen hij 2 was, tijdens een brand waarbij hij zijn twee broertjes verloor, zijn hoofd had verbrand. Nu, twee jaar later was zijn hoofd bijna helemaal goed genezen en droeg hij een petje van de Rabobank (!) om zijn hoofd te beschermen tegen de zon. Het is mooi om te zien dat de gedoneerde spullen vanuit het Westen ook daadwerkelijk hier terecht komt. Zo zie je ook veel kids (en ook ouderen trouwens) met spullen van Hannah Montana (opvallend dat hiervan veel wordt gedoneerd haha) of met spullen waarop teksten staan waarvan ze niet eens weten wat het betekent. Zo was er en keer een heel jong meisje met de tekst 'proud grandma' op haar shirt. Nou weet ik dat dat nog niet heel gek zou zijn, maar ik ging er maar vanuit dat ze geen idee had wat er op haar shirt stond. Dus mensen, blijf je oude kleren doneren aan goede doelen want er is hier grote behoefte aan!
De volgende patiënt was een jongeman van 27 die onverklaarbare borstgroei had. Hij had daarnaast ook nog andere vage klachten, waarvoor hij al naar het ziekenhuis was geweest. Hier is echter niet veel voor hem gedaan. De druk in het ziekenhuis is zo hoog dat sommige patiënten zelfs op de vloer moeten slapen. Tammy vertelde dat ze, toen ze in het ziekenhuis was voor haar gebroken voet, er een man binnen werd gebracht met een afgerukt been. Hij moest nodig verbonden worden om het bloeden te stoppen, maar er was helemaal geen verband meer in het ziekenhuis. Tammy werd boos en vroeg: 'Hoe bedoel je geen verband?!'. Vervolgens begonnen de mannen te lachen en werd Tammy nog bozer waarop de mannen zeiden: 'Maar Tammy, wat moeten we dan doen? Het is er gewoon NIET, we kunnen niks doen. We zijn afhankelijk van donaties en als dat er op dat moment niet is, is het er gewoon niet'. Jup, T.I.A: This Is Africa.
Dus om weer even terug te komen op de patient, het was niet een urgent geval en waarschijnlijk hebben ze de kennis en tijd er niet voor om dit uit te zoeken.

Tijdens onze tour door Ngwenya konden we uitkijken over prachtige stukken van Livingstone en hebben we bij kleine kraampjes in het dorp pinda's en koekjes gekocht. We hadden zelfs versgeplukte sinaasappelen gekocht van een patiënt. Dat is nog eens handig, én lekker! Jammer genoeg begint het seizoen voor mango's en andere tropische vruchten pas in oktober, dus ik kan deze vruchten van eigen bodem helaas nog niet proeven.
Wat echter wel jammer was om te zien, is hoeveel kinderen er nog op straat rondlopen wanneer de school allang begonnen is. Dit betekent dus dat er nog steeds veel kinderen niet naar school gaan. Echter levert dit soms wel leuke momenten op voor ons wanneer we door de wijk lopen. De kids vinden het maar gek om deze blanke mensen met grote rugtassen (voor medicijnen en verband) en map door hun wijk zien te lopen. Ze roepen dan ook vrijwel meteen als ze ons spotten 'muzungu' en soms rennen ze achter ons aan en hebben we binnen no-time een hele groep met volgers. Te schattig!
Als laatste zagen we Martin opnieuw, die was geboren met een open ruggetje en nu een gezwollen knie heeft. Het was goed om te zien dat het goed ging met hem en dat hij lekker vrolijk was. We gaven de gekochte koekjes aan hem en zijn zusje en als klapper op de vuurpijl mochten ze nog even poseren met onze zonnebrillen op. Wat een heerlijke relaxte ochtend was dit!

In de middag had ik afterschool project. Hierbij nemen we allerlei spullen mee waarmee ze kunnen spelen en kunnen ze een heerlijke onbezorgde middag hebben. De kleine kids willen vooral opgetild worden en je wordt dan ook wel gebruikt om te fungeren als paard als ze weer eens op je rug klauteren. De oudere kinderen deden een spel waarbij er gezongen en gedanst werd: 2 by 2. De meisjes staan in een rij tegenover de jongens. Wanneer ze beginnen te zingen, loopt een jongen al dansent naar de overkant, pikt daar een meisje op en lopen ze samen terug naar het midden om daar met elkaar te dansen. Dit gaat vaak gepaard met een hoop gegiechel door de meisjes en ondeugende blikken van de jongens. Erg amuserend om naar te kijken.
Toen de wat oudere meisjes mijn toestemming kregen om mijn haar te voelen, waren ze niet meer te houden. Ik moest op de grond gaan zitten zodat ze er goed bij konden, en terwijl ik ondertussen jongere kids op mijn schoot had zitten, kroelden ze door m'n haar. Ze vonden het maar gek zo'n blanke hoofdhuid en die lange haren. Toen ze klaar waren met mijn haar leerden ze me nog wat woorden in Tonga en ten slotte pakte ik mijn telefoon erbij. Dit kun je alleen doen als je weet dat je bijna wordt opgehaald, want anders kun je niet meer weg. Ik was zo ongeveer bedolven onder de kids terwijl ik ze foto's liet zien van het leven in het Westen. Toen ze zelf even door mijn foto's mochten scrollen, pikten ze er vooral foto's uit van eten, waarop ze allemaal 'ooooh' en 'aaaah' reageerden. Erg aandoenlijk. Het lijkt voor ons zo normaal, maar hier zijn dat wereld maaltijden.
Vervolgens werden we opgehaald door de muzungu bus en onder het gezang van de kids, die het eerste stuk achter de bus aanrenden, reden we terug naar huis. Wat een heerlijk onbezorgde dag!

Vanochtend was ik samen met Florence, een nieuwe vrijwilligster uit België, ingedeeld bij Maramba old peoples home om daar verschillende bezoekers te checken op hun gezondheid. Voordat we daarheen gingen maakten we 10 liter ORS (water met suiker en zout) omdat ze dat daar heerlijk vinden! Ik snap overigens niet helemaal waarom, maar ik deel het graag aan ze uit. Veel bewoners vinden het ook geweldig als je hun bloeddruk meet. Zo kwam aan het eind Laurence, een bewoner van MOPH, verontwaardigd naar ons toe om te vragen waarom we niet zijn bloeddruk hadden opgemeten, haha! Verder zagen we ook nog een man met staar, waardoor het net leek alsof zijn ogen blauw waren in plaats van bruin. Zie bijgevoegde foto!

Deze middag had ik art club in Linda school. De kids hadden de opdracht om hun voet over te tekenen op papier en deze getekende voet in te kleuren en mooi te maken. Vervolgens moesten ze dit uitknippen en plakten wij het op een groot spandoek die vrijdag wordt gebruikt tijdens een speciaal evenement in Livingstone waar ik nog even niks over ga zeggen. Wat ik wel kan zeggen is dat ik 1 van de 4 gelukkige vrijwilligers ben die aan dit evenement mag meewerken!
De kinderen waren goed bezig vanmiddag. Wat opvalt is dat de leraren hier nog ouderwets streng zijn en de kinderen echt nog respect hebben voor hun ouders. Het is hier niet 'overleggen met het kind', maar 'jij bent de baas over het kind'. Ik moet zeggen dat de methode die ze hier gebruiken nog lang zo slecht niet is. Misschien moeten wij deze methode weer terug halen!

Op dit moment zit ik op de bank te luisteren naar de muziek dat van buiten komt. Er zijn namelijk een paar mensen van Greenpop (weet je nog, die zweverige vrijwilligers? Mijn grote vrienden?) hier. Ik besloot om veilig binnen te blijven en misschien zo zelf even op de gitaar te spelen. Zo cool, ze hebben hier een gitaar die ik kan gebruiken! Jammer genoeg miste een snaar, maar ik heb nieuwe gekocht en ze er helemaal zelf opgezet. Dit ging niet helemaal vlekkeloos, de eerste snaar brak en het klopt verder niet helemaal, maar ze zitten er op en ik kan spelen! Heerlijk om je gedachten even op 0 te zetten.

Inmiddels zit mijn derde week er bijna op en ga ik aankomend weekend mijn laatste weekend in. Ik vertrek namelijk volgende week zaterdag om zondag weer voet op eigen bodem te zetten. Ik merk wel dat ik verliefd ben geworden op dit land, de mensen en cultuur dus terug naar huis gaan zal een dubbel gevoel opleveren. Wat ik wel weet is dat er zoveel moois is in de wereld, waarvan ik hopelijk veel mag gaan zien tijdens mijn leven.

Liefs